Water en vuur; in mijn binnenwereld kan de boel vaak behoorlijk recht tegenover elkaar staan.
Herken je dat? Je bent over het algemeen best tevreden met je leven maar ergens is er een knagend gevoel. Het gevoel dat het ook anders kan, dat je nog niet helemaal het onderste uit de kan haalt. Ik had dat. En besloot mijzelf de vraag te stellen: ‘Wat kan ik doen dat ik zo leuk vind, dat ik er automatisch andere mensen ook blij mee kan maken?’
“Ben ik nu introvert of extravert?”
Eerst even een stukje achtergrond: Ik ben opgegroeid met een spirituele moeder en een nuchtere analytisch denkende vader. Mijn ouders zijn als water en vuur. Twee denkbeelden die recht tegenover elkaar staan. Twee mensen die recht tegenover elkaar staan. Met andere belangen, andere normen, andere waarden. Kortom, water en vuur. Dat deze twee bij elkaar zijn geweest, dat snapt geen mens.
En toch is het zo. En daar zijn twee kinderen uit ontstaan. Mijn zeer spiritueel bewuste zusje, en ik dus. Ik zou mezelf omschrijven als spirituele analyticus. De twee werelden van mijn ouders dus. Water en vuur. Want in mijn binnenwereld kan de boel vaak ook behoorlijk recht tegenover elkaar staan.
Heel lang heb ik dit als last ervaren. Last om te bepalen wat ik nu wil, wie ik nu ben, wat ik kan, waar liggen mijn sterktes en zwaktes. Gedij ik nou juist goed in een drukke of een rustige omgeving? Ben ik graag onder de mensen of toch alleen? Ben ik nu spontaan of juist verlegen? Houd ik van een actieve of een rustige leefstijl? Kan ik nu goed of slecht tegen verandering? Ben ik nu introvert of extravert?
De vragen des levens, of tenminste de vragen die je moet beantwoorden wil je een dergelijke persoonlijkheidstest tot een helder einde krijgen.
Mijn moeder, een wijs vrouw, heeft veel aan zelfontwikkeling gedaan in haar leven: boeken gelezen, trainingen en cursussen gedaan en inmiddels heeft ze zelf een centrum voor plantmedicijnen. Al vele malen had zij mij oplossingen aangereikt om antwoorden te vinden op mijn vragen. Eigenwijs dat ik ben, dacht ik dan: niks voor mij, ik zoek het zelf wel uit.
Na een tijdje zwelgen in mijn vraagtekens, zelfmedelijden en slachtofferschap, was ik het zat. Blijkbaar moet je echt eerst zelf de roeping of de noodzaak voelen om de streep over te gaan om dingen écht aan te pakken.
Nou die roeping voelde ik wel. Ik wilde tenslotte betekenis aan mijn leven geven, eindelijk eens leren mijn grenzen aan te geven, mijn onzekerheden te laten varen en vooral wilde ik mijn leven op een manier inrichten zoals ik dat wilde.
Ik ben plantmedicijnen ceremonies gaan ervaren en heb trainingen gevolgd in persoonlijk leiderschap en communicatie. In eerste instantie lijkt dit misschien lijnrecht tegenover elkaar te staan: aan de ene kant onder invloed van een medicijn liggend op een bedje de longen uit je lijf kotsen en aan de andere kant in een zaal met tl-verlichting emotioneel binnenstebuiten gekeerd worden. (Haha, nu ik dit typ, zie ik toch de overeenkomst)
“Ik ben plantmedicijnen ceremonies gaan ervaren en heb trainingen gevolgd in persoonlijk leiderschap en communicatie.”
Inmiddels weet ik beter dan dat deze twee elementen een last zijn. Ik weet nu dat er geen water of vuur is. Dat klinkt een beetje gek. Maar wat ik daarmee bedoel is, er is water én vuur.
In mij tenminste. Ik kan het wel in een hokje willen vangen. Maar het verschilt per jaar, per maand, per week, soms zelfs per seconde (vraag maar aan mijn ex) hoe ik mij voel en waar mijn voorkeur ligt waar ik zin in heb.
Sommige periodes in mijn leven ben ik oergelukkig dat ik in mijn eentje woon en de volgende periode snak ik naar meer leven in huis en vind ik het doodsaai dat ik alleen mijn planten heb om tegenaan te praten. Op het ene feestje kom ik binnen en ben ik meteen ‘de vrolijke sociale meid die met iedereen een praatje maakt’ het andere feestje hang ik aan de kant en ben ik ‘het verlegen schaap wat zich niet voorstelt’. Soms barst ik van de energie, ga ik festival na festival af en soms wil ik alleen maar thuis op de bank een boek lezen en helemaal niemand zien.
“De aarde is de kern, het kloppende hart. In de natuur, in mij, in jou.”
En sinds ik weet dat die aarde, mijn hart, mijn intuïtie er altijd is als kloppende basis. Als kompas om mij te sturen in het leven, durf ik de dingen pas echt aan te gaan en verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben, wat ik wil en kan bijdragen op mijn manier.
Inmiddels leef ik mijn droom en mag ik mensen inspireren en naast ze staan, zodat zij ook met beide voeten in hun stukje aarde terecht komen. Zodat zij ook kunnen zien welke elementen er in zich bevinden. Om hier een mooie balans tussen te creëren en om koers te gaan varen op hun kompas!
Mijn missie is dat iedereen het leven gaat leven waar je zo blij van wordt, dat je anderen er automatisch ook blij mee maakt!
Leef vanuit je hart! Met je voeten (of handen) in de aarde, letterlijk ;-).
Veel liefs, Juul.
